Maybe you're right cz.8 -The last moments

Sekundy powoli mijały zmieniając się w minuty, później godziny, a czas który nam pozostał z każdą kolejną chwilą coraz bardziej się skracał. Siedzieliśmy w trójkę skuleni w swoich objęciach, chcąc nacieszyć się ostatnimi wspólnymi chwilami… Już za niedługo pozostanie nas tylko dwójka, a może nawet zostanę tylko ja ? Zupełnie sam? Niekochany i niekochający nikogo? Pewnie tak. Wizja dalszej egzystencji bez Hany u  boku stawała się coraz bardziej realna, jednak nadal była dla mnie czymś niewiarygodnym i przerażającym. Nie potrafiłem wyobrazić sobie życia bez niej, może dlatego że to ona była moim całym życiem? W mojej głowie panował kompletny mętlik. Miliony pytań błądziło po moim umyśle. Jak to teraz będzie ? Jak ja dam sobie radę? Może nie dam rady? Tak, to jest pewne… Nie poradzę sobie… Nie poradzę sobie sam z sobą, a co dopiero z dzieckiem…  No właśnie, dziecko... Kiedyś inaczej wyobrażałem sobie dzień jej narodzin. Myślałem że będzie to najlepszy dzień w moim życiu. Myślałem że nie będę miał żadnych wątpliwości, że pokocham to maleństwo od razu gdy tylko je zobaczę. Myliłem się. Myliłem się we wszystkim... Gdy mała się urodziła faktycznie byłem szczęśliwy, ale nie dlatego że jest, tylko dlatego że nic jej się nie stało, Hana nie przeżyłaby straty kolejnego dziecka… Nie teraz gdy w końcu się udało. Później też zachwycałem się naszym maleństwem-  z resztą jak każdy świeżo upieczony ojciec- jednak później, gdy dowiedziałem się że stan mojej żony jest o wiele gorszy niż wszyscy się spodziewaliśmy, a ona powoli umiera, wszystkie emocje i uczucia jakie żywiłem do naszej córki zupełnie wyparowały. Zniknęły zupełnie jakby za dotknięciem jakiejś magicznej różdżki, a ja poczułem tylko obojętność względem własnego dziecka. Ta mała cząstka mnie stała się dla mnie kimś zupełnie obcym, człowiekiem którego nie znałem i chyba wolałem nie poznawać… Od razu skarciłem się za tak okrutne i egoistyczne myśli, bo przecież kiedy Hana odejdzie, zostanę jej tylko ja, i to właśnie ja będę musiał zastąpić jej matkę pozostając przy tym także ojcem, jednak nie byłem na to gotowy. Od razu wiedziałem że nie dam sobie rady z samotnym wychowywaniem dziecka. Ze mną tylko by się męczyła…a zasługiwała na coś o wiele lepszego. Zasługiwała na miłość, troskę i pełną rodzinę, a nie na samotnego, zgorzkniałego i wiecznie sfrustrowanego ojca, który ciągle jest niezadowolony, sam nie jest pewien swoich uczuć względem jej, więc przelewa na nią całą swoją złość... Nie na takie życie zasługiwała. Spojrzałem na nią jeszcze raz i wtedy upewniłem się że moje myśli są słuszne, nie poczułem zupełnie nic. Żadnej radości, dumy czy rodzicielskiej miłości, nic tylko zwykła obojętność. W ogóle nie nadawałem się na ojca...

-Jestem już zmęczona, to chyba już czas żeby zasnąć...- z rozmyślań wyrwał mnie bardzo słaby, cichy i łamiący się z wysiłku i rozpaczy głos Hany, która delikatnie oderwała się od mojego ramienia. Spojrzałem na nią przerażony, w pełni rozumiejąc co oznaczają te słowa, a moim oczom ukazała się jej twarz. Faktycznie wyglądała na bardzo zmęczoną. Miała podkrążone, w pół zmrużone, pozbawione dawnych iskierek i blasku oczy, kąciki jej ust lekko opadały, a skóra straciła cały swój koloryt i stała się aż nadto sino blada i matowa. Na ten widok, aż zabolało mnie serce. Jeszcze nigdy jej takiej  nie widziałem. Moja dotąd radosna i pełna werwy i wigoru żona stała się smętnym wrakiem samej siebie.

-Jeszcze trochę - wyszeptałem błagalnie, chcąc zatrzymać ją jak najdłużej blisko siebie. Nie byłem gotowy żeby się z nią pożegnać, wciąż było mi jeszcze mało jej dotyku, zapachu, głosu, po prostu obecności. Nie zdążyłem jej powiedzieć tak wielu rzeczy, nie zdążyłem się nią nacieszyć, nie zdążyłem się pogodzić z tym nieuniknionym końcem i okrucieństwem losu… Nie zdążyłem jej jeszcze pokochać całym sobą, nie tylko sercem i umysłem, a już mi ją odbierano…

-Zawsze będziemy chcieli przedłużyć "jeszcze trochę" - powiedziała cicho i spokojnie, jednocześnie spoglądając mi głęboko w oczy.- Ja też nie chcę jeszcze odchodzić, ale czuję że to już, jestem kompletnie wyczerpana  - dodała po chwili niemalże szeptem, wiedziałem jak musiało być jej trudno to powiedzieć na głos. Mnie na samą myśl ściskało gardło... W jej oczach pojawiły kolejne się łzy, a ciało zaczęło intensywnie drgać, pod wpływem powstrzymywanego płaczu, jednak mimo to dłonią wciąż delikatnie gładziła malutką główkę naszej słodko śpiącej i niczego nieświadomej córki. Dobrze wiedziałem jak się czuje. Nie chciała nas zostawiać, ale wiedziała że to nieuniknione i że nie ma wyboru.

-Nie potrafię się tak po prostu pożegnać, powiedzieć papa, pogodzić się z tym faktem i żyć dalej...- wyrzuciłem z siebie,  mój głos kilkakrotnie się złamał przy wypowiadaniu tego zdania, a po policzkach znów  zaczęły spływać piekące łzy.

-Będzie dobrze- starała się mnie pocieszyć, a ja po raz kolejny tego dnia poczułem bolesne i przeszywające ukłucie w sercu bo to nie ona powinna mnie pocieszać tylko ja ją. To ona musi zostawić swoją nowo narodzoną córeczkę i ukochanego męża i  tak po prostu odejść, nie ja. To jej należą się te wszystkie kojące słowa otuchy i odrobina wsparcia, a nie mi. To ona w tym wszystkim najbardziej cierpi, więc jeśli już ktoś ma kogoś podnosić na duchu to powinienem być to ja. Jednak nigdy nie byłem w tym dobry. Dlatego w tamtej chwili po raz kolejny tego dnia się na mnie zawiodła.

-Oboje wiemy że nie będzie dobrze... Dlaczego się z tym tak po prostu godzisz, nie jesteś zła?- zapytałem oburzony całą sytuacją, jej zachowaniem i niestosownym spokojem, spoglądając na nią przy tym niepewnie,  jednocześnie chcąc wybadać jej reakcje. Na moje słowa kobieta jeszcze bardziej posmutniała -jakby to w ogóle było możliwe- i spuszczając wzrok na zawiniątko które wciąż kurczowo trzymała w swoich ramionach delikatnie przy tym kołysząc odparła.

-Nie chcę stąd odejść czując złość, widocznie tak miało być…- stwierdziła to bardzo spokojnie i z taką pewnością w głosie jakby sama w to wierzyła, jednak  znałem ją bardzo dobrze i wiedziałem ze tak nie jest… że tylko udaje...

-Nie, nie miało tak być… - od razu zaoponowałem, byłem wściekły na przewrotność okrutnego losu, chciałem jeszcze coś dodać jednak nie było mi dane dokończyć wypowiedzi, gdyż Hana umiejętnie przerwała moją wypowiedź.

-Obiecaj że się nią zaopiekujesz, że nie pozwolisz jej o mnie zapomnieć… - powiedziała puszczając wszelkie wcześniejsze zdania w niepamięć. Zdziwiła mnie tą prośbą, przez co na krótką chwilę zamilkłem. Nie miałem pojęcia jak jej odpowiedzieć, dlatego zdobyłem się  na tylko krótkie "Nie mogę" po czym wbiłem wzrok gdzieś w podłogę. Niemalże momentalnie poczułem jej zimną dłoń, która nagle spoczęła na moim ramieniu, jakby to miło dodać mi siły, po czym znów się odezwała. -Możesz…- stwierdziła z taka stanowczością, jakiej jeszcze nigdy wcześniej u niej nie miałem okazji słyszeć.-  Teraz jesteś wściekły, ale ta złość kiedyś minie… może teraz masz wrażenie że nic do niej nie czujesz, ale to twoja córka więc za jakiś czas nie będziesz umiał bez niej żyć…- mówiła bardzo spokojnie, a mnie zdziwiło to, że mimo, iż do tej pory nie poruszaliśmy tematu dziecka ona od razu odgadła moje odczucia i była przy tym tak wyrozumiała jakby nic się nie stało, a przecież tak nie było, bo przecież moje przemyślenia były wręcz karygodne…-  Nie popełniaj tego błędu, bo później możesz żałować- przekonywała mnie dalej, a ja próbowałem jej wierzyć. Bez efektu. To nie było takie łatwe... Nie chciałem jej tym martwić, nie w tej chwili, dlatego skinąłem głową na znak zgody… Nie chciałem jej okłamywać, nie w tej ostatecznej chwili, ale nie miałem innego wyboru. Znów na mnie spojrzała, po czym z ogromnym trudem wzięła kolejny płytki oddech o który bardzo ciężko musiała walczyć sama z sobą po czym znów się odezwała – I… –zaczęła, jednak po chwili zawiesiła głos, jakby się nad czymś zastanawiała. Nie chciałem żeby kończyła swoją wypowiedź, gdyż z każdym kolejnym słowem była coraz słabsza, a ja coraz gorzej to wszystko znosiłem, dlatego, aż miałem ochotę zamknąć jej usta pocałunkiem i przedłużyć jeszcze chwilę nasz wspólny czas... Poza tym nie chciałem  usłyszeć, co jeszcze wymyśliła, gdyż miałem jakieś dziwne przeczucie, że nie będę w stanie sprostać jej kolejnej prośbie… –I bardzo cię proszę, nie noś długo żałoby po mnie, nie rozpaczaj za bardzo… Zwiąż się z kimś, bądź szczęśliwy… daj naszemu dziecku prawdziwy dom… rodzinę… - powiedziała z trudem a łzy, które do tej pory udawało się jej powstrzymać nagle potoczyły się po jej rozpalonych policzkach… Ja również  się rozpłakałem i już nawet nie próbowałem się powstrzymać, gdyż wiedziałem że to bez sensu, wiedziałem że i tak nie dam rady nad tym zapanować… Po pierwsze dlatego, że właśnie traciłem osobę dla której żyłem, którą kochałem ponad wszystko i która dawała mi największe szczęście, a po drugie dlatego, że  czegoś takiego się nie spodziewałem. Wiedziałem, że ta chwila będzie trudna dla nas obojga, ale tego nie przewidziałem... Jak ona mogła sądzić, że po niej będę w stanie kogoś pokochać… Przecież to jest niemożliwe, zwłaszcza,  że to ona miała być tą jedyną, tą na zawsze…

– Hana – wyszeptałem ledwo słyszalnym głosem, gdyż z powodu towarzyszących mi emocji nie potrafiłem nawet normalnie mówić … Po tym jednym słowie znów musiałem się zatrzymać i wziąć głęboki oddech, żeby móc zmniejszyć żal i ból, jaki w tej chwili wypełniały nie tylko mój głos, ciało ale także umysł, odbierając mi całkowitą jasność myślenia. – Ja nigdy, przenigdy, nie będę z nikim  poza tobą. Kocham tylko ciebie i jedyną osobą, z którą kiedykolwiek mogę być, jesteś ty i nikt inny nie może mi ciebie zastąpić...- wybełkotałem zgodnie z prawdą, a moja ukochana jeszcze bardziej się rozpłakała, jednocześnie głowę chowając w moich silnych, opiekuńczych i troskliwych ramionach..

– Piotr… – z ogromnym trudem wyszeptała moje imię, a jej drobne i lodowate niczym sople dłonie jeszcze mocniej zacisnęły się na mojej ręce.- Proszę… - dodała błagalnie przez łzy i wzbierający szloch, jednak ja byłem nieugięty.

– Nie Hana – odparłem zaskakująco twardo, stanowczo i ostro. – Nie ma takiej opcji, więc nawet nie próbuj mnie dalej do tego namawiać.- dodałem, jej nagabywania nie miały żadnego celu, marnowała tylko nasz pozostały czas i energię.

-Czas leczy rany, zobaczysz.. wkrótce na pewno będziesz w stanie znów kogoś pokochać…- naciskała dalej, nie miałem pojęcia dlaczego tak się przy tym uparła, nie rozumiałem jej, dlatego od razu postanowiłem ją o to zapytać, a ona znów wlepiła we mnie te swoje ogromne niebieskie oczy po czym odparła- Po prostu chcę żebyś mógł w pełni wykorzystać  czas, który mi nie był dany. Chcę żebyś żył szczęśliwie, żył całym sobą… Po prostu żył dalej…- odparła, a po tych słowach między nami znów zapanowała cisza. Wciąż analizowałem jej słowa, które mimo swojej prostoty i tak banalnego przekazu były dla mnie trudne do przyjęcia… Spojrzałem na moją żonę, a ona delikatnie się uśmiechnęła, po czym zamykając oczy i dopowiedziała ostatnie zdanie  - I nigdy nie zapomnij, że was Kocham… -  wyszeptała i nim zdążyłem jakkolwiek zareagować na to wyznanie maszyna pracująca zamiast serc Hany zaczęła dziwnie piszczeć i charkotać, po chwili zabłyszczały jakieś kontrolki, po czym momentalnie zaczęła zwalniać swoją pracę, aż w końcu zatrzymała się a po pomieszczeniu rozległ się kolejny przeraźliwy pisk aparatury, wymieszany z rozpaczliwym płaczem dziecka, jednak żaden z tych dźwięków nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. Byłem kompletnie osłupiały, a mój umysł wypełnił kolejny tabun myśli. A więc to koniec. Moja żona nie żyje. Zostałem zupełnie sam.

Robi się łzawo, na kolejne części polecam zaopatrzyć się w chusteczki

Komentujcie i udostępniajcie :)

Miłego weekendu :D