Na zawsze razem cz.46

 Minęły ponad 2 tygodnie, podczas których bardzo wiele się zmieniło.
Po około tygodniu od incydentu z pękniętymi szwami w końcu otrzymałam swój wymarzony wypis.
Nie musiałam jakoś specjalnie przekonywać Darka i Sambora, żeby pozwolili mi wrócić do domu. Nie wiem, jak to zrobiłam, że tak szybko się zgodzili. Czyżbym użyła, aż tak trafnych argumentów?
Kiedy Piotr pomagał mi się pakować wyraz jego twarzy niczego nie zdradzał, ponadto nie odzywał się do mnie ani słowem, przez co miałam wrażenie że nie był zbytnio zachwycony decyzją swoich kolegów, ponieważ w domu nie będę kontrolowana 24 godziny na dobę, jak to było w szpitalu... pewnie przez cały czas miał nadzieję, że jednak nie pozwolą mi na powrót do domu, przez jeszcze długi czas...
Powrót do domu miał być dla mnie czymś wspaniałym, wyczekiwanym – miałam odpoczywać i wracać do zdrowia w spokoju, w miejscu które znam, w którym czuję się swobodnie i bezpiecznie, w towarzystwie osoby którą kocham i której ufam, a przede wszystkim z dala od szpitala. Nie sądziłam tylko, że Piotr tak głęboko weźmie sobie do serca zalecenia lekarzy. Na nic mi nie pozwalał, najchętniej przykułby mnie łańcuchami do łóżka, opatulił folią bąbelkową i zamknął w szklanej kuli, abym przez przypadek nie zrobiła sobie krzywdy. Takie lenistwo było fajne tylko przez pierwszych kilka dni. Nie rób tego, nie rób tamtego – przedrzeźniałam go w myślach… to też było zabawne i urocze tylko na początku, lecz teraz strasznie działał mi tym na nerwy. Z jednej strony wiem, że kierowała nim troska o mnie i o nasze dziecko, ale z drugiej… Cholera, nie jestem małą dziewczynką, która nie potrafi o siebie zadbać. Wiedziałam na co mogę sobie pozwolić, a czego lepiej nie robić. Rana na brzuchu świetnie się goiła, już mnie prawie nie bolała– czasem tylko, gdy za bardzo spinałam mięśnie lub rozciągałam brzuch, czułam dziwne napięcie tak jakby ciągnięcie za skórę, ale to wszystko. Jednak on nadal traktował mnie jak obłożnie chorą.... Nie... to zdecydowanie za mało powiedziane... on traktował mnie, jakby każdy najmniejszy ruch miałby spowodować powrót do szpitalnego łóżka, lub co gorsza jakbym zaraz miała umrzeć.
W ciągu tych kilku dni przeszedł totalną metamorfozę: z wspaniałego i kochającego faceta, zmienił się w nadopiekuńczego i przewrażliwionego rodzica... lub jak go zwykłam ostatnio określać - wrzód na tyłku.
Paradoksalnie -chodź kiedyś po prostu nienawidziłam zostawać sama, a każde nasze choćby najkrótsze rozstanie bardzo przeżywałam- teraz po prostu nie mogłam się doczekać, aż w końcu pójdzie sobie do pracy i będę miała święty spokój, nie musząc wysłuchiwać znów listy rad i zakazów dotyczących mojej skromnej osoby. Już dawno przestało mnie to nie bawić…
Po moim wypisie z placówki medycznej zamieszkaliśmy razem w jego mieszkaniu...  niestety nie miałam prawa sprzeciwu...
Piotr uparł się żebyśmy mieszkali razem, aby- jak on to określił- mógł mnie kontrolować i zatroszczyć się o mnie i dziecko, dodatkowo fakt że moje mieszkanie nie było zupełnie puste-w końcu mieszkał ze mną Kuba- przeważył szalę nad podjęciem decyzji. Musiałam wprowadzić się do niego.
Teraz od równych siedmiu dni żyliśmy razem na naszych- tak, naszych- 100 metrach kwadratowych i  „zrastaliśmy” się na nowo. Ja i Piotr. Choć momentami mieliśmy odmienne zdania, on wciąż się o mnie troszczył chociaż czasem pewnie miał ochotę mnie rozszarpać, a ja wciąż się o wszystko wkurzałam to jego usta zawsze działały na mnie kojąco. Dawaliśmy radę. Od czasu gdy dowiedział się o ciąży nasze życie obróciło się do góry nogami, oczywiście pozytywnie :). Wszystko nabrało bardzo szybkiego tempa...
Obudziły mnie ciepłe kwietniowe promienie słońca, nieśmiało muskające moją twarz. W całym mieszkaniu panowała kojąca cisza... Jak wspaniale! Zero narzekań...
Ten dzień był jednym z tych wspaniałych, w których Piotr pracował, a ja w końcu mogłam spokojnie przemieszczać się po mieszkaniu, nie wysłuchując jego ciągłego narzekania odnośnie tego, iż nie powinnam tego robić chociaż żaden z lekarzy prowadzących podczas wypisywania mnie do domu nie wydał takiego zakazu... Owszem miałam się oszczędzać, ale nie leżeć plackiem całymi dniami!
Leniwie przekręciłam się na bok, zerkając przy tym na zegar wiszący na przeciwległej ścianie. 10:12. Pora wstawać. Delikatnie podźwignęłam się do pozycji siedzącej- wciąż starałam się nie robić zbyt gwałtownych ruchów- i spojrzałam w stronę szafki nocnej stojącej tuż obok łóżka. Tradycyjnie stała na niej taca z przygotowanymi kanapkami i moim ulubionym sokiem pomarańczowym. Szybko zjadłam śniadanie, po czym wstałam z łóżka i ociągając się powędrowałam do łazienki, aby wziąć prysznic.
 Gdy tylko weszłam do pomieszczenia, moją uwagę od razu przykuło moje odbicie w lustrze. Podeszłam bliżej, aby móc się sobie dokładniej przyjrzeć. W ciągu ostatnich kilku tygodni, mój dotąd płaski brzuch nieco się zaokrąglił, chociaż jak na 14 tydzień ciąży był dosyć mały...okiem fachowca z wieloletnim stażem określiłabym go na maksymalnie 10 tc, jednakże nie przejmowałam się tym, gdyż nie oznaczało to że coś złego dzieje się z dzieckiem, najwidoczniej zarodek zagnieździł się na tylnej ścianie macicy przez co wszystko było mniej widoczne... aby ktoś obcy mógł zauważyć mój niewielki brzuszek musiałby się dokładnie przyjrzeć, lecz i tak zapewne stwierdziłby że po prostu jestem gruba...
Zrzuciłam z siebie ubrania i weszłam do kabiny. Przekręciłam kurek z ciepłą wodą, a na moją skórę spadł przyjemny, ciepły deszcz. Odchyliłam głowę nieco do tyłu i pozwoliłam strumieniowi wody ześlizgiwać się po moim ciele. Czułam jak każdy mięsień mojego aż nadto spiętego ciała powoli się rozkurcza, dodatkowo szum wody działa na mnie kojąco, relaksująco. Po upływie ponad czterdziestu minut w końcu opuściłam kabinę i otuliłam się w puszysty beżowy ręcznik. Ruszyłam do sypialni. Wyjęłam z szafy pierwsze lepsze ubrania, po czym narzuciłam je na siebie. Gdy byłam już gotowa, stwierdziłam że nie mam nic do roboty więc postanowiłam resztę dnia spędzić zalegając na kanapie przed telewizorem.
Po kilku godzinach oglądania jakichś bezsensownych seriali postanowiłam zrobić sobie herbatę- sama zadecydowałam o zastąpieniu nią kawy... przynajmniej o to Piotr nie mógł się doczepić.
Właśnie zalewałam kubek gorącą wodą kiedy do moich uszu dotarł trzask zamykanych drzwi, a po chwili po całym mieszkaniu rozległ się krzyk– Już jestem – dobiegający z przedpokoju.
–Ok – odpowiedziałam cicho pod nosem, nie chciało mi się krzyczeć, ponadto nie do końca byłam zadowolona z jego powrotu do domu, gdyż oznaczał on koniec wolności.
–Co robisz? – zapytał rozdrażniony, wchodząc do kuchni, a w myślach pewnie zaczynając żałować decyzji pozostawienia mnie samej w domu, w końcu miałam się nie ruszać z łóżka... Stanął tuż obok spoglądając przy tym na mnie z politowaniem. Przez jego zachowanie zaczęło robić mi się gorąco ze złości więc stanęłam tyłem do niego i zaczęłam mieszać ciepły napój.
–Herbatę – odpowiedziałam krótko, jakimś dziwnym tonem, którego do tej pory sama jeszcze nie potrafiłam określić –  zdegustowanym, jakby zirytowanym. Piotr słyszał go już od pewnego czasu, za każdym razem kiedy o coś się czepiał… Ostatnie dni naprawdę okazały się dla nas bardzo trudne – ja ciężko znosiłam swoją rekonwalescencję w końcu byłam przyzwyczajona do pracy, ciągłego zajęcia więc nie mogłam pogodzić się z faktem, że nic mi nie wolno, a lista zakazów ciągle się wydłużała. Tymczasem Piotr bardzo się o mnie martwił, miałam się oszczędzać, nie wolno mi było wykonywać żadnych ciężkich prac, nie wolno mi było dźwigać, chodzić po mieszkaniu, i jeszcze wiele, wiele, wiele innych rzeczy...
Przez pierwsze dwa, może nawet trzy dni byłam posłusznym pacjentem, jednak kolejne były dla nas istnym koszmarem i szeregiem sprzeczek.
–Nie mogłaś na mnie poczekać? – zapytał ostro, jednak gdy spojrzał na skruszony wyraz mojej twarzy to najwyraźniej zrobiło mu się głupio, że tak na mnie naskoczył gdyż nieco złagodniał.
–Nie wiedziałam kiedy wrócisz – wzruszyłam ramionami, po czym kontynuowałam przygotowywanie napoju. – Poza tym nie przesadzaj czajnik nie jest ciężki, szklanka też nie.- dodałam po chwili, bagatelizując sprawę i starając się nie zwracać na niego większej uwagi, już powoli zaczynał mnie wkurzać.
–Możesz mi powiedzieć... – podszedł do mnie i delikatnie wtulił się w moje plecy, jednak ja starałam się nie zwracać na to uwagi – O co ci chodzi? Co się dzieje, Hana?- zapytał głosem pełnym troski, mocniej zamykając mnie w ramionach, a dłońmi zjechał na mój brzuch.
– Nic – odpowiedziałam obojętnie. To była moja standardowa odpowiedź na to pytanie, po prostu tłumiłam w sobie wszystkie emocje, aby uniknąć długich rozmów na temat tego że muszę o siebie dbać... że robi to dla mojego dobra... po prostu oszczędzałam czas.
–Powiedz co cię gryzie- Nalegał. Odwróciłam się przodem do niego dalej tkwiąc w jego uścisku. Na jego twarzy dostrzegłam cień zdenerwowania, ale także zmartwienia.
–Mam dość tego, że ciągle obchodzisz się ze mną jak z jajkiem. Czasami zastanawiam się czy – gdyby to było możliwe – chodziłbyś za mnie do łazienki– w końcu postanowiłam wyrzucić z siebie tłumione od tygodnia uczucia. Na moje słowa spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami.
–Hana... – dźwignął dłoń i pogładził mnie nią po policzku– po prostu bardzo się o ciebie boję – starał się mówić spokojnie, ale i tak w jego głosie było słychać drżenie. – Kochanie, nie zdajesz sobie sprawy z tego co przeszedłem... jak strasznie się czułem patrząc na ciebie podłączoną do tych wszystkich rurek i urządzeń, nie mając pojęcia, czy jeszcze otworzysz oczy –Po tych słowach zaczęłam nieco rozumieć jego zachowanie i nadopiekuńczość. Na samo wspomnienie wypadku i tego co działo się tuż po nim poczułam pieczenie pod powiekami... nie byłam w stanie sobie wyobrazić co musiał wtedy czuć Piotr. Spojrzałam na niego spod rzęs i od razu dostrzegła iż wyraźnie posmutniał, a jego oczy pociemniały, Nie zastanawiając się dłużej przyciągnęłam go mocniej do siebie, a na ustach złożyłam długi i namiętny pocałunek, który mimo zaskoczenia od razu odwzajemnił.
–Piotr, ja to rozumiem, naprawdę... ale mam dość tego ciągłego traktowania mnie jak obłożnie chorej. Wiem że na powrót do pracy nie mam co liczyć, ale pozwól mi chociaż normalnie funkcjonować w naszym mieszkaniu i nie chodzi tu o sprzątanie i różne bardziej wymagające czynności, po prostu pozwól mi się przemieszczać z pomieszczenia do pomieszczenia i zrobić sobie kanapki lub herbatę.- mówiąc to spojrzałam głęboko w te jego szarozielone oczy.- Proszę - te słowo wypowiedziałam aż nadto błagalnie.
–Dobrze, postaram się być nieco mniej uciążliwy- powiedział dopiero po krótkim namyśle promiennie się przy tym uśmiechając. Znów przyciągnął mnie bliżej siebie i pocałował w sam czubek głowy, po czym chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę salonu, w którym miło spędziliśmy resztę popołudnia...